Για την ίδια διάταξη και για την ίδια ακριβώς πράξη — την γραπτή ανταπόκριση από μια δημόσια δίκη — τρία δικαστήρια έχουν φτάσει σε τρεις ριζικά διαφορετικές ερμηνείες.
Σήμερα, 24 Σεπτεμβρίου 2024, στο Θ ́ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, κατά τη διάρκεια της δίκης οκτώ πρώην στελεχών της Κιβωτού του Κόσμου, σημειώθηκε άλλη μια απόπειρα — η τρίτη τους τελευταίους μήνες — να χρησιμοποιηθεί ο Νόμος Φλωρίδη (άρθρο 31 του νόμου 5119/2024) για να απαγορευτεί στις ανταποκρίτριες και στους ανταποκριτές των Παρατηρητηρίων να καλύπτουν δίκες δημοσίου ενδιαφέροντος.
Συγκεκριμένα, ένας από τους συνηγόρους υπεράσπισης ζήτησε από το δικαστήριο να απαγορεύσει στο Kivotos Trial Watch να καλύπτει τη δίκη και μάλιστα να διατάξει τη σύλληψη της ανταποκρίτριας και του ανταποκριτή μας με την αυτόφωρη διαδικασία.
H προηγούμενη παρόμοια απόπειρα σημειώθηκε στις 17 του περασμένου Ιουλίου, στο Α΄ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, όταν οι συνήγοροι υπεράσπισης στελεχών της Χρυσής Αυγής ζήτησαν να αποβληθεί από την αίθουσα το Golden Dawn Watch.
Και η πρώτη παρόμοια απόπειρα είχε σημειωθεί τη Δευτέρα 8 Ιουλίου, στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Μυτιλήνης, όπου ανταποκρίτριες και ανταποκριτές της δημοσιογραφικής ομάδας του ενημερωτικού μέσου OmniaTV κάλυπταν τη δίκη των κατηγορούμενων για τη ρατσιστική επίθεση εναντίον προσφύγων που είχε λάβει χώρα στην πλατεία Σαπφούς της Μυτιλήνης τον Απρίλιο του 2018.
Οι τρεις αυτές απόπειρες είχαν τρεις ολωσδιόλου διαφορετικές εκβάσεις. Στη δίκη της Κιβωτού του Κόσμου, το δικαστήριο — προς τιμή του — απέρριψε το αίτημα του συνηγόρου υπεράσπισης, κρίνοντας ότι η καταγραφή του Kivotos Trial Watch δεν εμπίπτει στη διάταξη του Νόμου Φλωρίδη. Στη δίκη της Χρυσής Αυγής, το δικαστήριο επέτρεψε μεν την παραμονή του Golden Dawn Watch, αλλά παρέπεμψε το ζήτημα στον αρμόδιο εισαγγελέα για τις δικές του ενέργειες. Στη δίκη της Πλατείας Σαπφούς, το δικαστήριο έκρινε ότι η καταγραφή εμπίπτει στη διάταξη — η Πρόεδρος είπε μάλιστα ότι «είναι θέμα ερμηνείας» — και απέβαλε το Παρατηρητήριο.
Το γεγονός ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, για την ίδια διάταξη και για την ίδια ακριβώς πράξη — την γραπτή ανταπόκριση από μια δημόσια δίκη —, τρία δικαστήρια έχουν φτάσει σε τρεις ριζικά διαφορετικές ερμηνείες αποδεικνύει ότι:
Πρώτον, το άρθρο 31 του νόμου 5119/2024 είναι τόσο ασαφές, ώστε να δημιουργεί ανασφάλεια δικαίου.
Δεύτερον, ο νόμος αυτός υποχρεώνει τα δικαστήρια να ερμηνεύουν κατά την εκάστοτε κρίση τους μια διάταξη που ουσιαστικά απαγορεύει τη γραπτή δημοσιογραφική ανταπόκριση από τις δικαστικές αίθουσες.
Από την πρώτη στιγμή έχουμε τονίσει την αντισυνταγματικότητα αυτού του νόμου, ο οποίος περιορίζει αναίτια τη δημοσιότητα της δίκης και πλήττει ευθέως την ελευθερία του Τύπου.
Πλέον, έχουμε λόγους να θεωρούμε ότι τους μόνους που εξυπηρετεί η ύπαρξη αυτού του νόμου είναι αυτούς που έχουν συμφέρον οι δίκες δημοσίου ενδιαφέροντος να διεξάγονται εν κρυπτώ. Και που μπορούν να ελπίζουν ότι κάποια δικαστήρια θα συνταχθούν μαζί τους.
Το γεγονός ότι αυτό δεν συνέβη σε όλες τις περιπτώσεις δεν είναι λόγος επανάπαυσης. Διότι συνέβη. Και θα ξανασυμβεί αν δεν καταργηθεί άμεσα το άρθρο 31 του Νόμου Φλωρίδη.